Apışka, akşama kadar durmadan tüm siparişleri mükemmel seviyeye getirmek için uğraşmıştı. Siparişin yarısından fazlası zaten dükkânda hazır olarak bulunuyordu. Geriye kalanları akşama yetiştirmek, onun kadar yetenekli bir demirci ustası için hiç de sorun değildi. Apışka, akşama kadar listedeki tüm silahları hazır etti ve iki attan oluşan at arabasına eşyaları yerleştirdi. Dükkânı kapatıp siparişleri, Apelda'nın babasının tüccar dükkânına doğru sürmeye başladı. Vezir'in adamları tarafından azar işitmemek ve en azından onların takdirini kazanmak için elinden geleni yapıyordu.
Apışka, listedeki malzemelerle Apelda'nın babasının dükkânına doğru ilerlerken, dükkânda Apelda'nın babası beş büyük at arabası kadar kumaş, kilim, halı ve bazı dekorasyon eşyalarını arabaya yüklemişti. Vezir'in on askeri ve ona yardım eden kızı Apelda ile birlikte Apışka'nın gelmesini bekliyorlardı.
Apelda'nın babası iç çekerek mırıldandı:
Apelda'nın Babası: Nerede kaldı bu çocuk? Umarım geç kalmaz...
Apelda, babasının endişesine şaşırmıştı ama gülümseyerek onun sırtına dokundu. Babasının endişesini gidermek istedi.
Apelda: Her seferinde zamanında geliyor, baba. Endişelenme.
Apelda'nın babası, biraz olsun rahatlamış şekilde kızına gülümsedi.
Apelda'nın Babası: Haklısın kızım... O her seferinde zamanında geldi, değil mi? Bu sefer de yetişecektir...
Apelda ile babasının bu konuşmasını kenarda bekleyen askerler duydu. Durumdan memnun değillerdi, kendi aralarında konuşmaya başladılar.
Asker 1: Nerede kaldı bu adam? İstediğimiz silahlar olmadan kesin güvenlikten söz edemeyiz.
Asker 2: Ve yeterince hızlı şekilde saraya dönemeyiz.
Asker 3: Ortalama bir demirci ustasına güvenmek hataydı...
Asker 4: Daha zamanı var. Hemen adamı yargılamayalım.
Asker 5: Evet, ama bizim de fazla zamanımız yok...
Konuşmalar daha fazla devam edemeden, at kişneme sesleriyle birlikte dükkânın önünde Apışka'nın kullandığı at arabası durdu. Apışka, sakin ve doğal bir ses tonuyla dükkânın girişine doğru seslendi:
Apışka: Bir şey mi kaçırdım?